Dag 17: Cenxi

De dag begon weer in de “Food City of Hawaii” waar we een dimsum ontbijt kregen bestaande uit allerlei heerlijkheden. De meisjes denken hier echter anders over en nemen uiteindelijk genoegen met een kommetje verse noodles.

Lindsey zit niet lekker in haar vel en is niet zoals we van haar gewend zijn, zeurderig, hangerig, door klagen. Onbewust zal het spanning zijn die meespeelt.

Gisterenavond hebben we alle cadeautjes, fotoboekjes, tekeningen, snoepjes klaargelegd voor het kindertehuis. Na het ontbijt hebben we dit opgehaald en toen richting kindertehuis. Behalve een plein herkende Ray na 7 jaar helemaal niets meer, totdat we de steengroeve / fabriek passeerden. Ik herkende dit van de foto’s die Ray destijds had gemaakt en toen was het kindertehuis in zicht.

Op het eerste gezicht was het niet direct herkenbaar. De poort met het wachterhuisje was gesloopt en men was iets nieuws aan het bouwen, het oude gebouw waar destijds de grote kinderen zaten is leeg en ziet er heel vervallen uit net als de rest van het plein en de tuin. In het oude deel zit nog wel de eetzaal en de keuken. Er zijn nog ca. 50 kinderen, waarvan hooguit 5 (special need) baby’s, de rest is ouder. De kinderen wonen nu in het zgn. nieuwe gebouw, maar dit gebouw stond er 7 jaar geleden ook al. We mogen vrij rond lopen tot dat de directrice, mevrouw Hong, naar buiten komt.

Mevrouw Hong ontvangt ons heel hartelijk en we gaan buiten op het plein zitten. Hier overhandigen wij haar eerst het fotoboekje van Lindsey en daarna de fotoboekjes van de 2 andere Cenxi meisjes die we hebben meegenomen. Ze vindt het heel leuk om te zien wat een grote mooie meisjes het allemaal zijn geworden en dat ze het natuurlijk ook goed hebben. Qua uiterlijk allemaal èchte Cenxi meisjes laat ze weten. Helaas werken de nanny’s waarvan de namen/foto’s zover bij ons bekend zijn allen niet meer in het kindertehuis. Het spijt mevrouw Hong dat ze geen rondleiding kan geven door het nieuwe gebouw, want ze verwacht vandaag bezoek van een CCAA official en dan mogen wij officieel niet in het kindertehuis komen.

Het wordt ons nu duidelijk waarom de Amerikanen veelal wel de kindertehuizen in kunnen. Zij vragen geen toestemming aan de CCAA (die zegt meestal gelijk nee en vraagt hier veel geld voor), maar vragen direct toestemming aan de directeur van het kindertehuis. De directie van het kindertehuis vindt het juist leuk als “hun” kinderen langskomen. Mevrouw Hong vindt het dan ook geen enkel probleem dat we zelf over het terrein lopen en de oude gebouwen bekijken en dat doen we dan ook.

We zoeken naar de babyroom maar kunnen die in eerste instantie niet vinden op het terrein. We dwalen door het oude vervallen gebouw met de oude klaslokalen en de binnenplaats. We herinneren ons van foto’s dat de buitenkant van de babyroom uit witte tegels bestond en er een ronde toegangspoort was en toen zagen we het. In een hoek, links vanwaar de oude poort had gestaan stond het gebouwtje. Een overwoekerd klimrek herinnerde aan betere tijden voor dit gebouw. Het gebouwtje zelf bestond uit 3 delen: een wasgedeelte, een zaaltje waar de baby’s sliepen en een speelzaaltje. Ook hier alles in zeer vervallen staat en op het punt om gesloopt te worden. De baby’s die nog binnenkomen worden zover mogelijk direct bij pleegouders ondergebracht. Het geheel zag er triest uit, maar de kinderen zijn er gelukkig op vooruit gegaan.

Lindsey reageert nog steeds overal koeltjes op en vindt het eigenlijk maar helemaal niks, ook omdat ze niet direct kan verstaan wat er wordt gezegd: eerst Chinees, dan Engels en uiteindelijk komt zij pas aan de beurt in het Nederlands. Helaas is daar weinig aan te doen.

Mevrouw Hong vraagt of we i.p.v. een lunch een diner met haar samen willen hebben. Mr. Mo, de oud directeur ten tijde dat we Lindsey kregen, zal er dan ook bij zijn net als een paar andere verzorgsters en 14 kinderen. We hebben direct een eetzaal gereserveerd tegenover ons hotel en straks ga ik samen met de gids het eten vast bestellen.

Na het kindertehuis gingen we op weg naar de vindplaats van Lindsey. De plaats is aan dezelfde grote weg als waar het kindertehuis ligt, maar omdat het zo veranderd is moeten we toch een paar keer de weg vragen. Het blijkt dat het gebouw waarvoor Lindsey is gevonden gesloopt is. Er worden nu nieuwe appartementen opgebouwd. Lindsey heeft op een boom een briefje opgehangen aan haar China moeder met foto’s van haarzelf erop. We hadden echter het gevoel dat het niet de exacte plek was omdat er ook een apotheek in de buurt moest zijn. Ray keek nog eens goed om zich heen en ja hoor, 100 meter verderop was de apotheek die naast de poort stond waar Linds was gevonden. De poort was niet meer. We hadden gelukkig voor de zekerheid nog een 2^e briefje gemaakt en Lindsey rende naar de auto om die te halen en op een boom voor de apotheek op te hangen. Dit was voor ons allemaal wel het mooiste moment van de dag, dichterbij konden we echt niet komen. Achteraf zei Linds ook dat ze hier het meest verdrietig over was en zo voelden wij het ook.

Hierna zijn we het dichtstbijzijnde dorpje net buiten Cenxi gaan bezoeken, we hebben hier zeker 1,5 uur gewandeld. We mochten overal foto’s maken. David liep ook gewoon huizen binnen en vroeg mensen of we een kijkje mochten nemen, dit was geen enkel probleem. Iedereen was heel gastvrij en sommigen vroegen zelfs of we bleven eten. Het dorpje wordt afgewisseld met oude (armoedige) huizen in vervallen staat tot nieuwe appartementen en tussendoor overal tuintjes en rijstvelden. Het was vochtig warm dus de meisjes hadden het na een tijdje wel gehad, maar we moesten toch terug naar de auto lopen en op het laatst sleepten zij zichzelf bijna vooruit, gelukkig dat liedjes zingen dan helpt.

In de namiddag hebben we allemaal een powernap gedaan en dat was wel nodig, zodat we ’s avonds weer fris en vrolijk aan het diner konden verschijnen. Na deze spannende ochtend konden de meisjes dit ook wel gebruiken en na de powernap waren ze alle twee weer vol positieve energie. Bij Lindsey was ook duidelijk de spanning er af.

Directrice Hong kwam met 14 kinderen (leeftijd 7 – 13 jaar), waarvan alleen 2 meisjes daarnaast waren haar 2 oudste stafleden mee en een nieuwe assistent directeur. De stafleden herkenden wij direct van onze foto’s en video’s in Nanning, het was dan ook erg leuk om hun te ontmoeten. De kinderen waren in het begin heel stil en verlegen. Lindsey en Amy zaten aan tafel met alle jongens en niemand wilde naast hun zitten. Uiteindelijk gingen de 2 meisjes aan ieder van een kant van hun zitten en binnen een paar minuten was het ijs gebroken. Heerlijk om te zien hoe kinderen met elkaar communiceren, ze hadden de slappe lach met z’n 4-en terwijl ze geen woord van elkaar konden verstaan maar wel dezelfde ondeugende streken konden uitvoeren. Lindsey noemde één meisje gelijk “haar zhizhi” (grote zus), de andere was Amy’s zhizhi. We hebben hun namen opgeschreven om contact te houden.

Tot onze hele grote verrassing kwam de ayi (nanny) van Lindsey binnen. Dit was wel een emotioneel moment. Op alle foto’s die wij van Linds hebben heeft zij haar in haar armen. Zij werkt nu in een hotel, maar mevrouw Hong heeft haar gebeld. De ayi huilde door de telefoon toen ze hoorde dat haar Fu Wei er was en heeft tussen haar werk door even vrij genomen. Fu Wei was haar favoriete baby en ze was zo blij om te zien en te horen dat het goed met haar gaat.

Tijdens het diner hebben we leuke gesprekken gehad, veel gelachen en geproost. Ha, ha, dat kunnen die Chinezen goed. De cadeautjes werden uitgewisseld, Lindsey en Amy kregen ieder Lucky money en een knuffel. Op het moment dat we de groepsfoto gingen maken kwam mr. Mo oververhit aan, hij was net terug van een businesstrip. Hij vond het geweldig om Fu Wei te zien. We hebben uitgebreid met hem kunnen praten en toen hij vroeg of Fu Wei ook goed kon zingen heeft ze dat ook spontaan voor hem gedaan en iedereen was onder de indruk.

Na afscheid te hebben genomen zijn we nog een keer met z’n 4-en naar het grote plein geweest, een mooie afsluiting van deze dag en Cenxi. Ray kon het niet nalaten nog even badminton te spelen (en te vallen) en de meiden hebben ook nog heerlijk kunnen spelen onder de fontein en met het nepzand.

Morgen reizen we terug naar Guangzhou en dan verder naar Hainan voor nog een paar laatste dagen aan het strand.

Cenxi was een fantastische belevenis en we hopen hier zeker nog eens terug te komen.

Ik hoop snel foto's te plaatsen, dat gaat hier echt niet lukken.

Liefs vanuit een warm Cenxi,

L.A.R.S.